Canlılığın var olması ve varlığını sürdürmesi için Dünya’nın büyüklüğü, tam olması gereken ölçüdedir. Dünyamızı, Dünya’nın kütlesinin sadece % 8’i kadar bir kütleye sahip olan Merkür’le ya da Dünya’dan 18 kat daha büyük bir kütleye sahip olan Jüpiter’le karşılaştırdığımızda, gezegenlerin çok farklı büyüklüklere sahip olabileceklerini görürüz. Bu kadar farklı büyüklükteki gezegenler içinde, Dünya’nın büyüklüğünün tesadüfen tam olması gerektiği ölçüde oluşamayacağı açıkça görülmektedir. Yerkürenin özelliklerini incelediğimizde, üzerinde yaşadığımız bu gök cisminin tam olması gereken büyüklükte olduğunu görürüz. Amerikalı jeologlar Press ve Siever, Dünya’nın bu yönden “uygunluğu” hakkında şu bilgileri verirler:
“Dünya’nın büyüklüğü tam olması gerektiği kadardır. Daha küçük olsa yerçekimi çok zayıflayacak ve atmosferi Dünya’nın etrafında tutamayacaktı. Daha büyük olsaydı, bu kez de yerçekimi çok artacak ve bazı zehirli gazları da tutarak atmosferi öldürücü hale getirecekti. Dünya’nın Güneş’e olan mesafesi, dönüş hızı ya da yeryüzü şekilleri kadar, büyüklüğü de önemlidir.” (F. Press, R. Siever, Earth, New York: W. H. Freeman, 1986, s. 4.)
Dünya’nın, İç Yapısı Yaşam İçin Özel Bir Yaratılışa Sahiptir
Dünya iç içe geçmiş birtakım kürelerden meydana gelmiştir. Fiziksel ve kimyasal özellikleri birbirinden farklı olan bu kürelerin en içte yer alanı çekirdek, en dışta yer alanı yer kabuğudur. Çekirdekle yer kabuğu arasında ise manto adı verilen katman bulunur.
En Dış Katman: Yer Kabuğu
Dünyanın en dış kısmını oluşturan ve ortalama kalınlığı 33-35 km kadar olan yer kabuğu ve litosfer birbirinden farklı iki kısımdan meydana gelir. Yer kabuğunun ortalama kalınlığı karalarda 35-40 km. ,denizlerde ise 8-10 km.’dir. Yerkabuğu yoğunluğu ve kalınlığı, farklı iki tabakadan oluşur. Bunlardan üzerinde yaşadığımız katman olan sial katmanını oluşturan taşlar tamamen katılaşmıştır. Yoğunluğu 2,7 gr/cm3’tür. Bu değer yer katmanlarındaki en düşük yoğunluktur. Katmanı oluşturan taşlar daha çok volkanizmanın etkisi ile oluşmuştur. Silisyum ve alüminyum bileşikleri fazla olduğu için bu isim verilmiştir. Sial tabakasının kalınlığı karalarda fazla, denizlerde azdır. Granit, kalker ve kumtaşı gibi hafif olan taşlardan oluşur.
Sial katmanının altında yer alan sima ise henüz katılaşmamış, yoğunluğu daha fazla olan bazalt türü taşlardan oluşur. Bu kat içindeki yoğunluk 3,3 gr/cm3’tür. Sima katında kalınlık çok fazla bir değişikliğe uğramaz. Ancak sial katmanının tersine kalınlığı karalarda az, deniz diplerinde fazladır.
Sıvı Katman Tabakası: Magma
Litosfer ile çekirdek arasındaki katmandır. 100-2890 km’ler arasında bulunan mantonun yoğunluğu 3,3-5,5 g/cm3 sıcaklığı 1900-3700 °C arasında değişir. Manto, yer hacminin en büyük bölümünü oluşturur. Yapısında silisyum, magnezyum, nikel ve demir bulunmaktadır. Mantonun üst kesimi yüksek sıcaklık ve basınçtan dolayı plastiki özellik gösterir. Alt kesimleri ise sıvı halde bulunur. Bu nedenle mantoda sürekli olarak alçalıcı-yükselici hareketler görülür.. Yer hacminin en büyük bölümüdür (%80). İç kuvvetler enerjisini bu katmandan alır. Volkanizma sırasında yeryüzüne çıkan malzemeler daha çok bu katmandan gelir. Bazaltik haldeki manto hareket halindedir. Örneğin tektonik depremlerin ve volkanizmanın meydana gelmesi mantoda meydana gelen bu hareketlerle ilgilidir.
Yerkürenin İç Tabakası: Çekirdek
2900 km derinlikte, mantodan çekirdeğe geçiş başlar. Çekirdek biri 2.200 km kalınlığında olan sıvı dış çekirdek, diğeri de 1.250 km kalınlığındaki katı bir iç çekirdek olmak üzere iki parçaya bölün-müştür. Sıcaklık, 3700°C’yi, basınç da 125 Gpa (Giga Pascal veya milyar kg/m-s2) düzeyini aşar.
Manyetik alan, yerkürenin çekirdeğinin yapısından kaynaklanır. Çekirdek, demir ve nikel gibi manyetik özelliği olan ağır elementleri içerir. Çekirdeğin katı ve sıvı iki katmanı birbiri etrafında hareket eder. Bu hareket ağır metaller üzerinde bir çeşit mıknatıslanma etkisi yaparak bir manyetik alan oluşturur. Bu manyetik alan yaşamın korunması için çok önemlidir. Bilim adamları bu konuyu şöyle açıklarlar:
“Dünya’nın çekirdeği ise çok büyük bir hassasiyetle dengelenmiş ve radyoaktivite tarafından beslenen bir ısı motorudur... Eğer bu motor daha yavaş çalışsaydı, kıtalar şu anki yapılarına ulaşamazlardı... Demir hiçbir zaman erimez ve merkezdeki sıvı çekirdeğe inmezdi ve böylece Dünya’nın manyetik alanı hiçbir zaman oluşmazdı... Eğer Dünya’nın daha fazla radyoaktif yakıtı olsaydı ve dolayısıyla daha hızlı bir ısı motoru bulunsaydı, volkanik bulutlar Güneş’i kapatacak kadar kalın olur, atmosfer aşırı derecede yoğun hale gelir ve Dünya yüzeyi de hemen her gün volkanik patlamalar ve depremlerle sarsılırdı.” (F. Press, R. Siever, Earth, New York: W. H. Freeman, 1986, s. 4)
Atmosferin çok daha dışına kadar uzanan bu alan sayesinde Dünya, uzaydan gelebilecek olan tehlikelere karşı korunmuş olur:
Güneş dışındaki yıldızlardan kaynaklanan öldürücü kozmik ışınlar, Dünya’nın etrafındaki bu koruyucu kalkanı geçemezler. Özelikle de Dünya’nın on binlerce kilometre uzağında manyetik halkalar çizen Van Allen Kuşakları, Dünya’yı bu öldürücü enerjiden korur.
Manyetik alan, Dünya’yı öldürücü kozmik ışınlardan korur:
Söz konusu plazma bulutlarının kimi zaman, Hiroşima’ya atılan atom bombasının 100 milyar katına eş değer olduğu hesaplanmıştır. Aynı şekilde Dünya zaman zaman çok şiddetli kozmik ışınların da hedefi olabilir. Ama Dünya’nın manyetik alanı, tüm bu öldürücü ışınların sadece % 0.1’ini geçirmekte ve kalan bu binde birlik ışınlar da atmosfer tarafından emilmektedir. Bu manyetik alanı üretmek için kullanılan elektrik enerjisi bir milyar amperlik bir akımdır ki, insanlığın tüm tarihi boyunca ürettiği elektrik enerjisinin toplamına yakındır. Eğer Dünya’nın bu manyetik kalkanı olmasa, yeryüzündeki yaşam sık sık öldürücü ışınlarla tahrip edilecek, belki de hiç var olmayacaktı.
Dünyanın manyetik alanı daha güçlü olsaydı canlılığı tehdit edecek elektromanyetik fırtınalar oluşurdu.
Buradaki birkaç örnekte görüldüğü gibi yerkürenin çekirdeği tam olması gerektiği gibi olduğu için, Dünya bu şekilde korunmaktadır. Bir ayette bu duruma şu şekilde dikkat çekilmiştir:
“Gökyüzünü korunmuş bir tavan kıldık; onlar ise bunun ayetlerinden yüz çeviriyorlar.” (Enbiya Suresi, 32)
Yeryüzünün 7 Kat Olarak Yaratıldığının Kuran’da Bildirilmesi Bir Kuran Mucizesidir
Kuran’da yeryüzü ile ilgili verilen bilgilerden biri, yeryüzünün, yedi kat olan gökyüzüne benzerliğidir:
“Allah, yedi göğü ve yerden de onların benzerini yarattı. Emir, bunların arasında durmadan iner; sizin gerçekten Allah’ın herşeye güç yetirdiğini ve gerçekten Allah’ın ilmiyle herşeyi kuşattığını bilmeniz, öğrenmeniz için.” (Talak Suresi, 12)
Yukarıdaki ayette dikkat çekilen bu bilgiye bilimsel kaynaklarda da yer verilmekte ve yeryüzünün yedi katmandan oluştuğu açıklanmaktadır. Bilim adamlarının sıraladığı bu katmanlar şöyledir:
1. Kat: Litosfer (su) 2. Kat: Litosfer (kara) 3. Kat: Astenosfer 4. Kat: Üst manto 5. Kat: Alt manto 6. Kat: Dış çekirdek 7. Kat: İç çekirdek
Ancak 20. yüzyıldaki teknoloji ile tespit edilebilen yeryüzü katmanlarının gökyüzü ile olan bu benzerliğinin Kuran’da bildirilmiş olması, Kuran’ın pek çok bilimsel mucizesinden biridir.
Yeryüzünün çekirdğindeki ağır elemenltlerin cinsi, oranı ve reaksiyon hızları Dünya’nın etrafındaki koruyucu manyetik alanın oluşmasında çok önemli rol oynar. “Van Allen Kuşakları” adı verilen ve Dünya’nın manyetik alanından kaynaklanan bu tabaka, gezegenimize gelen zararlı ışınlara karşı bir kalkan görevi görür. Güneş’ten ve diğer yıldızlardan sürekli olarak yayılan bu ışınlar, insanlar için öldürücü etkiye sahiptir. Özellikle Güneş’te sık sık meydana gelen ve “parlama” adı verilen enerji patllamaları, Van Allen Kuşakları olmasa, Dünya’daki tüm yaşamı yok edebilecek güçtedir.
Manyetik alanı olan ve kayalık bölgleerden oluşan tek gezegen Merkür’dür. Fakat bu manyetik alanın gücü Dünya’nınkinden 100 kat daha azdır. Van-Allen radyasyon koruyucu tabakası Dünya’ya özeldir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.